იპოვე მეგობარი?

-ქეეეეეთ გაიღვიძე შენთან ვიღაც რეკავს გაიღვიძე! გაიღვიძე!
ამ დილაადრეან ნეტავ ვინ უნდა იყოს ან რა ჯანდაბა უნდა? ხელს ჩემს დას ვაწვდი და ტელეფონს ვიღებ. ძლივს ვპოულობ ღილაკს და ვპასუხობ.
-ქეთ ძირს ჩამოიხედე.
ვიღაცამ მითხრა და გამითიშა. მგონი სანდროს ხმა იყო? ვაიმე? არ მჯერაა ნუთუ სანდრო იყო მართლა? ნეტავ რა ხდება? საწოლიდან მდუღრე გადასხმულივით ვხტები და ფანჯრისკენ მივრბივარ. ფანჯარასთან მივრბივარ და ერთ ადგილს ვეყინები. ქვევით სანდრო დგას რამდენიმე ბიჭთან ერთად და ბევრი ყვავილები უჭირავს. მათ გული დაუნთიათ და ჩემი ფანჯრიდან უმშვენიერესი სანახაობა მეშლება თვალ წინ. რაც შეიძლება სწრაფად ვიცვამ და ჩავრბივარ ეზოში. შემდეგ სანდროს ვეხუტები და ძალიან, ძალიან მაგრად ვკოცნი.

-სან შენ აქ რას აკეთებ? (ვეუბნები ჩურჩულით ყურში)
-როგორ თუ რას ვაკეთებ? შენთან მოვედი.
-კი მაგრამ სად იყავი დაკარგული? 3 კვირა არ მწერდი არც კი გამოჩენილხარ.
-როგორ არ გწერდი? არ მოსულა არც ერთი მესიჯი? მე მეგონა სულ დამივიწყე.
რა სისულელეებს ლაპარაკობ როგორ შევძლებდი შენს დავიწყებას? ხომ იცი როგორ მიყვარხარ?
-ხო ვიცი და მეც ამის თქმა მინდოდა შენთვის უშენოდ ჩემ სიცოცხლეს აზრი არ აქვს. 
-ბოლოს რომ ვნახეთ ერთმანეთი მე გითხარი რომ ძალიან მიყვარდი შენ კი წახვედი და მითხარი რომ მოგწერო. მას შემდეგ კი არც გამოჩენილხარ ეღთი მესიჯიც კი არ მომსვლია.
-არ ვიცი მე მართლა ძაან ბევრჯერ მოგწერე:( მაშინ დაბნეული ვიყავი არც ვიცოდი რა მეთქვა შენთვის შენმა საქციელმა ძალიან გამაკვირვა.
-მე მეგონა აღარასდროს აღარ მნახავდი. 
-სისულელეებს ნუ ამბობ რაც მთავარია ახლა ხომ აქ ვარ? შენს გვერდით და არსად წასვლას არ ვაპირებ.
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ ახლა როგორი ბედნიერი ვარ მგონია გული გამისკდება.
-ამას არ დავუშვებ. :* მე შენს გვერდით ვარ ამიტომ ყველა შიში დაივიწყე.
-ისეთი გაოცებული ვარ ახლა მგონია რომ აქვე მოვკვდები.  მაგრამ შენს გვერდით სიკვდილისაც არ მეშინია. 
-ნუ სულელობ გთხოვთქო. მე არასდროს არ მიგატოვებ და სულ შენთან ვიქნები, რაც არ უნდა მოხდეს. საერთოდ რომ მთელი დედამიწა განადგურდეს მე შენთან ვიქნები.
-მიყვარხარ! მიყვარხარ! მიყვარხარ! უშენოდ არ ვიცი აქამდე როგორ ვცოცხლობდი.
-ახლა წარსულის დრო არ არის ახლა მხოლოდ მომავალ გვაქვს მე და შენ თანაც დიდი. :*
-სიკვდილამდე მეყვარები, არც კი ვიცი როგორ გითხრა ჩემი გრძნობები.
-არ არის საჭირო. მე ისეც ყველაფერს ვგრძნობ.
-ვერ წარმომედგინა რომ შენ მე ოდესმე შემომხედავდი, შენ ხომ სიმპატიური ხარ, ყველა შენზე გიჟდება.
-ასე ნუ ხუმრობ გთხოვ. როგორ შეიძლება ვინმემ ვერ შეგამჩნიოს? შენ ხო უნიჭიერესი ხარ და ყველაზე კეთილი ადამიანი, ყველაზე თბილი.
-მე კი მეგონა რომ ბიჭები ამას ყურადღებას არ აქცევდნენ.
-რა სისულელეა? ჩვენ ყველაფერი ამის შემდეგ გვიყვარს და არა გარეგნობით. 
-რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ?
-მეც ძალიან მიყვარხარ, ძალიან!
სანდრომ ხელი მომკიდა და სასეირნოდ წავედით. მთელი დღე დავბოდიალობდით ვეხუტებოდით ერთმანეთს, ვკოცნიდით. ეს დღე ყველაზე ბედნიერი იყო ჩემს ცხოვრებაში და არ მინდოდა ოდესმე დასრულებულიყო. ვგრძნობდი რომ გარშემო აღარავინ აღარ მჭირდება და ყველაზე ბედნიერი ვარ. უცბად კი თითქოს ვიღაც მაქანავებს. მთელი სამყარო თავზე ინგრევა, სანდრო სადღაც ქრება და მხოლოდ ერთი ხმა მესმის.
-ქეთ გაიღვიძე შენთან ვიღაც რეკავს! გაიღვიძე! გაიღვიძე!
ნუთუ სიზმარი იყო ეს ყველაფერი? მაგრამ ახლაც იგივე რატომ ხდება? ახლა სანდრო რეკავს? ვაიმეე არ მჯერა ნუთუ ყველაფერი სიმართლეა? მობილურს უცბად ვტაცებ და გაღიმებული ვპასუხობ.
-ქეთ როგორ ხარ? (მესმის დედაჩემის ხმა)
-კარგად დე შენ როგორ ხარ? (ვპასუხობ გულნატკენი)
-ქეთი ადექი ახლა უკვე 2 საათია არ შეიძლება ამდენი ძილი. მასწავლებელთან არ დაგაგვიანდეს.
-ნუ გეშინია. დე როდის ჩამოხვალ?
-არ ვიცი! ალბათ რამდენიმე კვირაში. ახლა მეჩქარება კიდევ დაგირეკავ.
-კარგი დე, გკოცნი.
ტელეფონს ვთიშავ და მომხდარს ვაანალიზებ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო თურმე და მეტი არც არაფერი. ტელეფონს ხელში ვატრიალებ და ვაკვირდები. ისევ იგივე სიტუაცია. უკვე 3 კვირა გავიდა მას შემდეგ ჩემს ტელეფონში კი არცერთი ნარეკი ან შეტყობინება არ შემოსულა… ტირილი მინდა…