იპოვე მეგობარი?

მე იშვიათად ვწერ ბლოგზე ჩემს მოთხრობებს. იშვიათად კი არა საერთოდ არ ვწერ. :დ დღეს რაღაც წერა მომინდა და პატარა ჩანახატს დავწერ აქვე ბლოგზე. 

უკვე ღამდება, მზე ღრუბლებს მოეფარა. აი უკვე ბნელმა მოიცვა მთელი ქვეყანა და აღარაფერი აღარ ჩანს სასაფლაოზე. სამარიდან წამოდგომის დროა გავიფიქრე და კუბო გავაღე. მიწა საბანივით გადავიხადე სხეულიდან და ავდექი. გავუყევი სასაფლაოდ გზას და წავედი სოფის სახლისკენ. ერთი თვეა სულ ასე ვაკეთებ უკვე დავიღალე კიდეც მაგრამ არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ. კარგია რომ გამვლელები ვერ მამჩნევენ. ვერც ვერავინ მამჩნევს მე ჰაერი ვარ მხოლოდ და მტვერი, მეტი არც არაფერი. სოფის სახლში შევედი და მისი ოთახისკენ გავემართე. სოფი ისევ იჯდა და კითხულობდა, როგორც ყოველთვის. მე მისი ყურება არასდროს  მომბეზრებია და არც ახლა მომბეზრდება. ვუყურებდი მის გაშლილ ხვეულ თმას, დიდ მწვანე თვლაბეს და მინდოდა მაგრად ჩავხუტებოდი. მაგრამ მიცვალებულები არავის ეხუტებიან. არ ეხუტებიან კი არა ვერ ეხუტებიან. სოფიმ წიგნი გვერდით გადადო ერთხანს იჯდა და ფიქრობდა. შემდეგ მის თვალებზე ცრემლები შევნიშნე სოფიმ თავი ხელებში ჩარგო და ატირდა. ასე ხდებოდა უკვე 1 თვის განმავლობაში. უკვე 1 თვე გავიდა იმის შემდეგ რაც დამასაფლავეს ის კი მაინც ვერ ივიწყებს ამ ამბავს. ყოველ საღამოს ზის და ცრემლებად იღვრება, ტირის მანამდე სანამ ცრემლი არ გაუშრება თვალზე და თავი არ ასტკივდება. ვუყურებ და ვფიქრობ როგორი იდიოტი ვიყავი. რა ცუდი ადამიანი ვიყავი და საშინლად ეგოისტი. მისთვის ყოველ დღე უნდა მეთქვა ის რომ მიყვარს და მისნაირ ადამიანს ჯერ არ შევხვედრილვარ. მე კი რატომღაც რაღაც პრინციპები მაქვს და მათ როგორ ვუღალატებდი? ეს იდიოტური სიამაყე და ჩვევები რომლებიც ვერ დავძლიე. სანამ რაღაც შეგვიძლია არ ვაკეთებთ მაგრამ როდესაც ვხვდებით ჩვენს დანაშაულს ყოველთვის ძალიან გვიანია. ახლა მართლა ყველაფერს დავთმობდი რომ შემეძლოს ვუთხრა სოფის თუ როგორ მიყვარს და ის რომ არასდროს დავივიწყებ, მაგრამ რა დავთმო? დასათმობი არაფერი მაქვს, მე ხომ მიცვალებული ვარ, მხოლოდ ჰაერი და მტვერი. სოფი ისევ ტირის მე კი არაფერი არ შემიძლია. მინდა გავათბო ჩემი ხელებით და მკერდით, მაგრამ მე არც ხელები მაქვს და არც მკერდი. მე აჩრდილი ვარ რომელიც წარსულით ცხოვრობს და მოგონებების მეტი არაფერი გააჩნია. ამ დროს ტელეფონი რეკავს, სოფი უხასიათოდ თიშავს. ასე გრძელდება 10 წუთის განმავლობაში. შემდეგ პასუხობს და მე ჩემი საუკეთესო ძმაკაცის გუგას ხმა მესმის. ის შეხვედრას თხოვს და თან სიყვარულს ეფიცება. მაგრამ სოფი უთიშავს და თხოვს თავი დაანებოს. თქვენი აზრით მე რას ვგრძნობ? თუ საერთოდ მიცვალებულებს გრძნობები გააჩნიათ. მე არ ვგრძნობ არც ღალატს და არც ვიბოღმები. გუგა ძალიან მიყვარს მინდა რომ ბედნიერი იყოს, სოფიზეც იგივეს თქმა შემიძლია. ძალიან გამეხარდებოდა ისინი რომ ერთად ყოფილიყვნენ მაგრამ ეჭვი მეპარება ასე მოხდეს. გუგა მეცოდება… მე საერთოდ მეცოდება ყველა ის ადამიანი ვისაც უბრალოდ უყვარს… ამბობენ სიყვარული დიდი ბედნიერებააო მაგრამ მე არ მჯერა რატომღაც. მას მოაქვს ბევრი წამიერი სიხარული მაგრამ ასევე მოაქვს შურიც, ეჭვიც და კიდევ ბევრი ცუდი რამ. მაგრამ თუ ეს მართლა ასეა არ მესმის მე რა დავარქვა იმ გრძნობას რასაც მე სოფის მიმართ განვიცდი? სოფი ტირილს წყვეტს შემდეგ დღიურს იღებს. ცარიელ ფურცელზე დღევანდელ რიცხვს აწერს და დიდი ასოებით წერს: "ყველაზე მეტად მენატრები და მაკლიხარ, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ…………..” და ასე დაუსრულებლივ. ასეთი ჩანაწერებით უკვე მთელი დღიურია გავსებული. მე ძალიან მინდა წერა შემეძლოს რომ მხოლოდ ერთი სიტყვა დავწერო ჩანაწერების ქვევით: "მეც”. მხოლოდ ეს არის ჩემი ოცნება მაგრამ მიცვალებულებს წერა არ შეუძლიათ, მათ ამის უფლება არ აქვთ. სოფი შუქს თიშავს და ლოგინში წვება. მე გვერდით ვუწვები და ვეხუტები მაგრამ ის ვერ გრძნობს ჩემ სითბოს და ვერც ჩემს სევდას. ცოტა ხანი ჩუმად ქვითინებს შემდეგ კი ეძინება. მე ვუყურებ მის ძილს და მინდა ხმამაღლა ვუთხრა რინ მენატრება და მიყვარს. აი უკვე თენდება ბნელი თანდათან ქრება. მე ვდგები და სასაფლაოსთან მივდივარ. მიცვალებულებს არ აქვთ უფლება რომ დღისით ესტუმრონ ვინმეს. მათი ვალია იწვნენ ჩუმად თავიანთ სამფლობელოში და ხალხის ტირილი ისმინონ ზედაპირიდან რამდენიმე მეტრის დაშორებით. იწვნენ ჩუმად კუბოში და ზევიდან ტონობით მიწა ეყაროთ. მე ჩავდივარ ჩემს კუბოსთან და ვწვები მასში. აი ვიცი რომ უკვე მზეც ამოვიდა რადგან რამდენიმე ადამიანის ხმა გავიგონე შორი ახლოს ალბათ ჩემს მეზობლებთან მოვიდნენ. ვფიქრობ კიდევ რამდენ ხანს უნდა გაგრძელდეს ასე? როდემდე უნდა ვიარო სოფისთან სახლში და მის ცხოვრებას როდემდე უნდა ვადევნო თვალ ყური? ხშირად თვალებს ვხუჭავ და ვოცნებობ რომ შემეძლოს მხოლოდ ერთი სიტყვის დაწერა, რომ სოფის გავაგებინო როგორ მინდა მასთან ყოფნა. მხოლოდ ერთ სიტყვას დავუწერდი თავის დღიურში: "მეც” სულ ამით შემოვიფარგლებოდი დანარჩენს კი თვითონ მიხვდებოდა. მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ ოცნებაა და მეტი არაფერი მე წერა არ შემიძლია. გატყუებთ! მართლა გატყუებთ! მე ამ ყველაფერზე სულაც არ ვოცნებობ რადგან მიცვალებულებს ოცნება არ შეუძლიათ… მე კი სწორედ ასეთი ვარ ცარიელი ჰაერი, მტვერი და მოგონება შორეული წარსულიდან…