იპოვე მეგობარი?

რამდენიმე დღის წინ, 8 აგვისტოს დავბრუნდით ქასთინგებიდან თბილისში. რომ მივდიოდი, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყოველ დღე თუ არა, ორ-სამ დღეში ერთხელ მაინც მოვახერხებდი პოსტების წერას,  მაგრამ საამისოდ დრო ნამდვილად ვერ გამოვნახე. ამიტომ, რამდენიმე პოსტად მოვყვები კახეთიდან აჭარამდე "ნიჭიერი”-ს მოგზაურობის ამბებს.

ჩვენი რუკა

პრექასთინგები ერთ-ერთი მთავარი ეტაპია შოუსთვის. რეგიონებში სიარულს და ამხელა გზის გავლას რაც შეეხება, ეს იმისთვის, რომ ვიღაც, მაგალითად, მაღალმთიან აჭარაში რომ ცხოვრობს, არ მოუწიოს თბილისში ჩამოსვლა წინა შესარჩევ ეტაპზეც.
აქ მოსული მონაწილეები გადიან რეგისტრაციას, ავსებენ ანკეტებს,გვაჩვენებენ ნომერს, რომელსაც ჩვენ ჩვეულებრივი (არსებობს არაჩვეულებრივიც) ვიდეო კამერით ვიღებთ და შემდეგ თბილისში მოგვაქვს. "თქვენ გაქვთ 3 კი, 6არა, 76მგონი და 21 რავიცი”  პასუხები არ არსებობს, არსებობს მხოლოდ ერთი: "დადებითი პასუხის შემთხვევაში,  დაგირეკავთ სექტემბრის ბოლოს მითითებული ნომრებზე” და გულითადი ღიმილი. რა თქმა უნდა, არის შემთხვევა, როცა ზუსტად იცი, რომ არ გამოდგება მთავარ ქასთინგებზე გასაგზავნად, მაგრამ იმ მომენტში კონკრეტული პასუხი გამორიცხულ არს.

მოკლედ, ქვეყნის ყველაზე ნიჭიერების პოვნის მისიის შესასრულებლად სულ ცხრანი წავედით და სამ ჯგუფად დავიყავით. ძალიან გახარებული ვიყავი თათუკამროცა მითხრა, რომ ამ ცხრაეულში შევედი. ჯგუფში დავკომპლექტდი ჩოხასთან და დადუსთან ერთად. ჰოდა, მოყოლას ბარემ ამათგან დავიწყებ. ბოლოსდაბოლოს, მთელი 5000 კილომეტრი ერთად გავიარეთ ჩვენი H1-ით, რომელიც ისეთი კომფორტულია, რომ მოხერხებულად ძილსაც მოახერხებ. მითუმეტეს, თუ მთელი სავარძლები შენი საკუთრებაა:D

მისი უდიდებულესობა ჰაშერთი

დადუ პროდიუსერია, მოფერებით- დიიდი პროდიუსერი. ჰობი, გატაცება, ძირითადი საქმიანობა, ცხოვრების აზრი და ა.შ. ტელეფონია! ალბათ იმდენ დროს საკუთარ თავთანაც არ ატარებს, რამდენსაც ტელეფონთან. (ტელეფონის გარდა, ქასთინგის დანიშნულების ადგილზე მანქანიდან გრანდიოზული გადმოსვლა,  ჩქარი ნაბიჯით, ძალიან საქმიანი იერით მისვლაც ასეთივე წარმატებით უყვარს.)ერთადერთი გამართლება ჩემი და ჩოხას ნერვების წინაშე ის არის, რომ ბევრ საქმეს ადგილზე არ ყოფნის გამო მისი საშუალებით აგვარებდა, მაგრამ მაინც უკმაყოფილოები ვიყავით, როცა სიმღერის მოსმენისას 4-5ჯერ გვიწევდა ხმის ჩაწევა :)) ისე, სიმღერაზე გამახსენდა და შეხმატკბილებული ტრიო კი ვართ. ხოლოდ საქმეს არ ვგულისხმობ, შეხმატკბილება პირდაპირი გაგებით გვქონდა- მაგალითად, "თეთრი ციდან ფიფქის ნაცვლად კამფეტები ცვიოდა”-საც კი ხმებში ვშლიდით!

რომ სძინავს ძალიან უწყინარია

რომ ჰღვიძაამს...

მუშაობის დროს, ხშირად გვიკამათია მონაწილის შეფასებისას. ხან ის იყო მართალი, ხან მე. ვერაფრით დავარწმუნე, რომ მაილი საირუსი, იგივე ჰანა მონტანა ძალიან პოპულარულია და მისი სიმღერით მოსულები, სასაცილოც რომ იყოს, ხელიდან არ უნდა გაუშვას იმიტომ, რომ დიდი გამოხმაურება მოჰყვება. ამაზე მითხრა შენ მარტო ინტერნეტით მსჯელობო და მთელი თვე მაბრაზებდა.

სამაგიეროდ, ვაღიარებ, რომ აასგზის დასაგმობი ვიყავი სიღნაღში ერთ შემთხვევაზე. პრინციპში, მეორე დღე იყო ჩემი ქასთინგების და უფრო გამოუცდელობისგან მომივიდა :თავსვიმართლებ: მოვიდა თინეიჯერი გოგო ქასთინგზე, რომელიც აგერ უკვე მესამე წელია ცდილობს მოხვდეს ნიჭიერში. ძალიან ცდილობდა, ძალიან უნდოდა, უყვარს პროექტი და დღე და ღამე ამაზე ოცნებობს აშკარად. მთელი მონდომებით მღეროდა, ცეკვავდა და ა.შ. საშინელი ინგლისურით და პრინციპში, ბევრი დეტონაციით. ისეთი გულღია, საყვარელი და მონდომებული იყო, რომ ვერ მოვითმინე და რაღაც რჩევები მივეცი სიმღერის არჩევანთან და ინგლისურთან დაკავშირებით. რომ გავიდა, დადუმ გაფართოებული თვალებით შემომხედა- აშკარად funny და სა-no block-ე მასალა იყო, რომელსაც საფრთხე შევუქმენი :D

***
ჩოხა ყველაზე უწყინარია ჩვენ სამს შორის:)) რომ დავუძახებდით ხოლმე სახელს, უცხოების რეაქცია: "უი, ეს ის ჩოხაა?”. კი, ეს ის ჩოხაა იღბლიან ბორბალში დუტა რომ ეძახის ხოლმე, ეს ის ჩოხაა ნიჭიერში რაც კი რამე დეკორაციას მოუყვანიხართ აღფრთოვანებაში, მისი შემოქმედება რომაა და ეს ის ჩოხაა, რომელსაც სინამდვილეში ირაკლი ჰქვია, მაგრამ ჩვენთან არავინ ეძახის ასე :D
ოფიციალურად გადაბარებული ჰქონდა ფოლკლორის მოყვარული მონაწილეები თავისი 20 წლიანი გუნდში სიმღერის გამოცდილების გამო. ფოლკლორის გარდა, სადაც ჩავედით იქაური კილოს ფლობაც მის კომპეტენციაში შედიოდა. კახურ კილოიანი          ” შენ კი გენაცვალე შენა” საერთოდ მთელი მოგზაურობის ფრაზად იქცა, მაგრამ მე მაინც იმ ლექსს გამოვარჩევდი, სამეგრელოს ქასთინგებისას რომ გაახსენდა:

(იკითხება ყველაზე მწვავე მეგრული აქცენტით)

"ვინ თქვა შენზე სოფელიო

არა, არა, ნწუ

შენ პატარა ლ’ონდონი ხარ

ჩემო ჩხოროწყუ!”

***
თავი მეორე- "გოგოები”

ჩვენ სამნი- მე, გვანცა და თამუნა,  მიუხედავად იმისა, რომ ცალ-ცალკე ვიყავით ქასთინგების ჯგუფებში, ერთად ვცხოვრობდით სასტუმროებში და შესაბამისად, უფრო შევეჩვიეთ ერთმანეთს. ჩვენს ოთახს "ჯექსონების ოთახი” ერქვა. იმის გამო არა, რომ მე თავთან მაიკლის სურათი მედო – იმიტომ, რომ სამივეს ცხვირის ოპერაცია გვაქვს გაკეთებული და ამათ მეტი რა უნდოდათ, დაგვარქვეს:))) ძილის წინ, როგორც წესი, გრძელვადიანი საუბრები ყველაფერზე, რასაც ბათუმში ნამცხვრის მირთმევა დაემატა. პრინციპში, ეს ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო დამღლელი დღის შემდეგ. დაღლას თან ერთვოდა ცუდი ამინდი, რომელიც მაინცდამაინც იმ დროს იყო, როცა ქასთინგებიდან და ქასთინგების After party (*)-ებიდან  შედარებით ადრე ვბრუნდებოდით.
რატომღაც, ბიჭებმა ერთბაშად მოგვაწებეს წუწუნების და მტირალების სტატუსები. თვითონ რომ რამეს დაიწუნებდნენ, ეს სავსებით ნორმალური მოვლენა იყო. ჩვენ კიდევ, უმარილო შემწვარ კარტოფილს რომ მოგვიტანდნენ რესტორანში, პრეტენზიის გამოთქმისთანავე საოცარი ერთსულოვნებით შეგვახსენებდნენ ხოლმე, რომ ჩვენზე უჟმური დედამიწაზე არავინ დაიარება :D

ჩვენ, უჟმურები...

ისე კიდევ, ჩვენ რომ არა, მათ ბევრი რამ დააკლდებოდათ. მათ შორის ეს ტაშტი, რომელიც ბათუმის მასშტაბით დიდხანს ვეძებეთ  და მერე ზარზეიმით შევიტანეთ სასტუმრო "მარინა”-ში.

ასევე, ლაშას მოაკლდებოდა რუჯის მიმღები საზოგადოების ბილეთი იმიტომ, რომ დანარჩენ მამრებს საერთოდ არ აინტერესებდათ მზე და ეს ოსტატურად იყენებდა გვანცას და თამუნას ზღვაზე წასვლებს (მე ხშირად ვერ გავდიოდი მზეზე და თუ გავდიოდი, თავზე სკაფანდრი მეფარა, რომ ცხვირი არ მომძვრომოდა :D ).  ლაშასთან ერთად, ჩვენი ნაკლებად მწვალებლების რიგებში იყვნენ ბაჩოც და ზაზაც, თუმცა ამ ორიდან ბაჩო ნაკლებად საიმედო იყო იმიტომ, რომ თავის ოჯახის მიზეზით წასვლის სურვილს ჩვენ გვაბრალებდა ხოლმე:D ზაზას რაც შეეხება, მე მგონი საჭისთვის კი არა, თევზაობისთვისაა შექმნილი. ქუთაისში ყოველ დილას მოჰქონდა თევზი…

ნუ,ასე ტრაგიკულადაც არ იყო საქმე, მაგრამ ზემოთხსენებული "After Party” გვღლიდა ყველაზე მეტად. არადა, გარკვეულწილად, როგორც დადუმ ამიხსნა, ესეც ჩვენი სამსახურის ნაწილი იყო იმიტომ, რომ სადაც ჩავიდოდით, თითქმის ყველას უნდოდა გაგვმასპინძლებოდა და ძალიან უხერხული იყო არ დავრჩენილიყავით. დარჩენაზე პრეტენზია არც მქონია, პირიქით, სასიამოვნოა. უბრალოდ, მერე რომ გაუგრძელდებოდათ და გაურკვეველი წარმოშობის სადღეგრძელოებს ამბობდნენფასკუნჯზე, რომელსაც ყელზე მარგალიტის მძივი ეკეთა, მონადირემ ესროლა, მძივში მოხვდა და მარგალიტები დაიბნა (აი აქედან უკვე მარგალიტების დაბზნევის რაოდენობა პირდაპირპროპორციული იყო იმისა, თუ რამდენი ქალი იჯდა მაგიდასთან), ცოტა გაუსაძლისი მდგომარეობა შეიქნებოდა ხოლმე.

ბოლოსკენ წავიდეთ და ტკბილი (მოტკბილო) ლუკმა შემოვინახოთ- მეორე დიდი პროდიუსერი, გიორგი, მაგრამ ჩვენთვის კოლია. მწარე იუმორი აქვს, რომელიც თუ ცუდ ხასიათზე და დაღლილი ხარ, ცუდად მოქმედებს :D ამიტომ, ერთხელაც მოახერხა და მეც, თამუნაც და გვანცაც ერთბაშად გვატირა:)) საყვარელი მოქმედება იყო, როცა ადრე მორჩებოდა ქასთინგს, მერე სხვა ჯგუფებთან მიდიოდა და ცოცხავდა: ეს ანკეტები არეულია, კამერას განათება ცუდად ურტყამს, ნუ გეზარებათ- ადექით და ისე გადაიღეთ, ფოტო ბანერთან გადაუღეთ და ა.შ. ჰოდა ასეთ დროს კარგი პასუხი მქონდა- ჩემი უფროსი დადუა და ის მეჩხუბოს თუ კაია მეთქი.  დადუ როცა მაბრაზებდა, იმას ვეუბნებოდი შენ ჩემი უფროსი არ ხარ, ჩემი მბრძანებელი გიორგია ხაბურზანია მეთქი :D

აქვე, არ შემიძლია არ გავიხსენო კოლიას მოფიქრებული ერთი იდეა… ერთ მშვენიერ ღამეს, როცა ძალიან მშვიდად გვეძინა ჩვენს ოთახში, უცებ კარზე საშინელი ბრახუნი ატყდა. იქამდე, ძილში მესმოდა, რომ რაღაც სიგნალი ისმოდა დროგამოშვებით, მაგრამ ძალიან მეძინებოდა საიმისოდ, რომ გამერკვია რა ხდებოდა. ბრახუნზე მაშინვე გაგვეღვიძა, მივვარდით კართან და გავძახეთ რა ხდებაო. ამ დროს, კოლიას შეშფოთებული, ოდნავ ბრაზიანი და სრულიად სერიოზული ხმა ისმის- რა არის, არ გესმით რა ხდება? გამოდით დროზე, ხანძარიაო. ერთი წუთით არ შეგვპარვია ეჭვი, სასწრაფოდ გადავიცვით ტანსაცმელი და გულგახეთქილები გავიქეცით გარეთ. მე პირველი გავედი (შორტი ახლოს მეგდო :D ), ხელი ჩამკიდა და გარეთ მიმარბენინებდა. ის გამიკვირდა, რომ ხალხი არ იყო საერთოდ და ამაზე პასუხიც ქონდა- უკვე ყველა გავიდაო. მოკლედ, ის ის იყო პანიკა გვეწყებოდა, ლაშა გამობანცალდა და რა ხდებაო იკითხა. ამაზე გაეცინათ "ორგანიზატორებს” და ჩვენ ჯიჯღინით და ჩხუბით შემოვედით ოთახებში. ოღონდ, მართლა ძალიან შეგვეშინდა და ისე, რომ ორი დღე ეცინებოდათ ჩვენს დაბნეულ სიფათებზე. მაგათ კიარა, ჩვენ აგვიტყდა სიცილი რომ დავწყნარდით :D მერე გვეუბნებოდნენ, ეს სასწავლო განგაში იყო და კიდევ გვექნება წრთვნებიო. ჩოხამ ასე დაგვარიგა: როგორც კი ბრახუნს გაიგებთ, ხანძრის დროს შედიხართ ვანაში, ასველებთ პირსახოცს, ან ზეწარს. მერე  შემოიხვევთ ისე, რომ მარტო თვალები გიჩანდეთ და მერე ხოხვით გამოდიხართ კარშიო. კიდევ კარგი დაეზარათ მეორე განგაშის მოწყობა, თორემ რა იხოხებდა…

მოკლედ, ასე ვერთობოდით (შეძლებისდაგვარად), ვკამათობდით, ვტიროდით, ვიცინოდით და ვქასთინგობდით. მაინც სხვანაირად ახლოვდები, როცა მთელი თვის მანძილზე ერთად ცხოვრობთ, ჭამთ, სვამთ… ამ  ჩვენი თავგადასავლების მერე, რომლის მხოლოდ მცირე ნაწილის მოყოლას ვახერხებ ახლა პოსტებში, უფრო დავრწმუნდი, რომ "ნიჭიერი”-ს გუნდი რუსთავი2-ში საუკეთესოა (არა მხოლოდ პროფესიული კუთხით, i mean)<3

ამ ნაწილს აქ დავამთავრებ და შემდეგ პოსტებში მოვყვები  საკუთარ გამოცდილებას მონაწილეებთან დაკავშირებით, რეგიონების მიხედვით შთაბეჭდილებებს და გზადაგზა რაც გამახსენდება, იმ ყველაფერს…

მიხარია, რომ დავბრუნდი:)