7:29 PM ფიქრი არაფერზე ანუ ცოტ–ცოტა ყველაფერი | |
| ამ ბოლო დროს ხსჰირად ამეკვიატება ხოლმე ერთი აზრი – ავიღო კალამი და ვწერო, მიუხედავად იმისა, რომ არც ამის გამოცდილება მაქვს და არც ის ვიცი რაზე უნდა დავწერო. აი, ახლაც დავყურებ ფურცელს და აზრები ბუზებივით ირევიან ტვინში, ერთმანეთს ასწერებენ ფურცელზე გადმოსვლას და საბოლოო ჯამში არაფერი გამოდის.... წერა, როგორც მე მეგონა, არც ისე ადვილი ყოფილა... ისე, რა კარგია როცა ეწევი... არა, ვიცი რომ ამ სიტყვებისთვის ბევრი გამკიცხავს. მე უბრალოდ იმის თქმა მინდა, რომ კარგია როცა ეწევი, ცისფერ კვამლს უშვებ პირიდან, არაფერზე ფიქრობ, უსმენ საყვარელ მუსიკას და ნელ–ნელა შენი გონებაც კვამლში ეხვევა. ალბათ ესაა ნირვანას განცდა. ასეთ დროს არაფერზე მინდა ვიფიქრო... არც სიყვარულზე, არც ბედნიერებასა თუ უბედურებაზე... არ მინდა ფიქრი... (ისე, არაფერზე ფიქრიც ხომ რაღაც დოზით მაინც ფიქრია?!) ზოგჯერ იმდენს ვფიქრობ, რომ მგონია ჩემი თავი ზარბაზან ემსგავსება, რომელიც ნელ–ნელა იტენება და სადაცაა გაისვრის... ვიცი, ბევრს უაზრობად მოეჩვენება რასაც ვამბობ, მაგრამ რადგან ბოლოსდაბოლოს გავბედე და წერა დავიწყე, ვეცდები ბოლომდეც მივიყვანო დაწყებული საქმე...ეს ისე, ლირიკული გადახვევა... ზოგჯერ ფიქრები ისე მეხლართება ერთმანეთში, რომ თავსა და ბოლოს ვეღარ ვიგებ...თავი მტკივდება და ვშორდები ნირვანას. ხო, ვიცი გაგიჩნდათ კითხვა, რას ვფიქრობ ამდენს?.. ეჰ, ნეტა ვიცოდე რა არ მასვენებს... აი, იცით როგორ ვარ? თითქოს შინაგანად ვდუღვარ, აზრები დაფუთფუთებენ, ბევრი მათგანი მიუღებელი იქნება თქვენთვის, ვიცი ეს... იქნებ ამიტომაც ვიკავებ თავს და ჩუმად ვარ? არ ვიცი... ნეტა როდის ისწავლის ხალხი მოსმენას და თუნდაც მათთვის მიუღებელი სამყაროს სათადადოდ შეფასებას. ხო, ძალიან "ზოგადსაქართველო" პრობლემებში გადავიჭერი... არც კი მჯერა, უკვე ერთი გვერდი გავავსე.უკვე მერამდენედ ვკიტხულობ ჩემს "ნაღვაწს", ვცდილობ ობიექტურად შევაფასო რაც დავწერე, ალბათ არ გამომივა... იმიტომ, რომ რაც არ უნდა უნაკლო იყოს ადამიანი, უკლებლივ ყველას გვჭირს ერთი უკურნებელი სენი: პატივმოყვარეობა, უაზრო თვითკმაყოფილება...ამიტომ თქვენ მოგანდობთ ჩემს შეფასებას... არ მიყვარს მზე... რატომღაც სევდიან განწყობაზე მაყენებს. მაქს ფრიშისა არ იყოს: "ის ლორწოვანი, სისხლით სავსე ბუშტივით საზიზღარია." მიყვარს გერმანია, გერმანული კულტურა... გაგეცინებათ და ფეხბურთის მსოფლიო ჩემპიონატსაც გერმანიის ხათრით ვუყურებ, არადა ვერ ვიტან ფეხბურთს... რაზე ვოცნებობ?.. ჰოო, აი ეს მართლაც რთული კითხვაა. ხატოვნად რომ ვთქვა ოცნება ყვავილია, მოწყვეტ და დაჭკნება... არა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ოცნება არ მაქვს. უბრალოდ ძალიან ღრმად, გულის კუნჭულშია მიმალული და არ მინდა ზემოთ მოვიხმო და ამ ფურცლებს გავანდო... მთვარე მიყვარს...რაღაცნაირად მიზიდავს. ერთი შეხედვით ასეთი ცივი, უკარება და იდუმალია, მაგრამ მასთან სულიერ სიახლოვეს ვგრძნობ. ნეტავ წინა ცხოვრებაში ვამპირი ხომ არ ვიყავი?! დავწერე და ცოტა შვება ვიგრძენი.ასე მგონია ყურებიდან ორთქლი გამოვუშვი და თავი შემიმსუბუქდა.. არ ვიცოდი ასეთი საამო გრძნობა თუ იქნებოდა ფურცელთან მარტო დარჩენა... არ ვიცი როგორ ავხსნა ის რასაც ახლა განვიცდი... თითქოს გარდატეხა მოხდა ჩემში, თითქოს ავმაღლდი და რწმენა მომეცა საკუთარი თავის... არა, არ გავამაყებულვარ, სიამაყე შორსაა ჩემგან და ამით ვამაყობ. სხვა გზა არ მაქვს, უნდა გამოვიყენო ეს ბანალური ფრაზა: "თითქოს ახლიდან დავიბადე." არადა როგორ არ მიყვარს გაცვეთილი სიტყვები, გაცვეთილი ქცევა... ვერ ვეგუები ვერაფერს ასჯერ, ათასჯერ, მილიონჯერ თქმულსა თუ გაკეთებულს. წინ სიახლისაკენ! (ალბათ ნოვატორი ვარ). ვიღაცას უთქვამს: "ყველაფერი ახალი კარგად დავიწყებული ძველია"... არ ვეთანხმები... მომკალით და არ ვეთანხმები. აი, თუნდაც სულ უბრალო მაგალითი: ავიღოთ მობილური, კომპიუტერი, თუნდაც კანალიზაციის სისტემა, მითხარით რა არის აქ კარგად დავიწყებული ძველი? "ყველაფერი ახალი კარგად დახვეწილი ძველია" – ასე რომ იყოს კიდევ ჰო...და ასეც უნდა იყოს... ისევ ეს თვითკმაყოფილება... არა, ამ სენისგან განკურნება მართლაც შეუძლებელია. ჩემი მაგალითიც თვალნათლივ დაინახეთ... პირველად ავიღე ხელში კალამი, პირველად ვცადე რაღაც დამეწერა და იმდენად მომეწონა ეს ყველაფერი, რომ ფილოსოფოსობაც დავიწყე... დაგვღუპავს თვითკმაყოფილება... მგონი დღეისთვის კმარა... | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |
