იპოვე მეგობარი?

გამორთული კომპიუტერი ჩავრთე, იმდენად ვეღარ მოვითმინე არ პოსტვა. ერთი-ორი საათის წინ, ბლოგზე მკითხველის  კომენტარი დამხვდა- შემდეგ შემოსვლაზე თუ კიდევ არაფერი დამხვდება გამოქვეყნებული, საერთოდ აღარ შემოვალო. არაერთგვაროვანი რეაქცია მქონდა- ცოტა გავბრაზდი ერთი შეხედვით მუქარის ტონის გამო, მაგრამ თან "alarm” ვიგრძენი…

***

"ნიჭიერი” დამთავრდა 10 დღის წინ. ძალიან დავიღალე ბოლოს უკვე, მაგრამ ვამაყობ, რომ სულ ბოლომდე მქონდა რკინის ნებისყოფა იმისთვის, რომ ყველაფერი საათივით ამეწყო და სამი თვის მანძილზე, ერთხელაც არ მომიდუნებია ყურადღება. ვთვლი, რომ კარგად გავართვი თავი და ისიც ვიცი, რომ უკეთესადაც შეიძლება. რაც ყველაზე ძალიან მავიწყებს იმ გადაღლას, გამოცდილებაა, რომელიც ამ ხნის მანძილზე მივიღე. გამოცდილება კიდევ მართლა ბევრნაირი იყო- პროფესიულიც (თუ შეიძლება ასე ითქვას), ადამიანურიც. ამაზე მოგვიანებით დავპოსტავ, კარგად რომ გადავხარშავ კიდე.

***

ხვალ უნვიერსიტეტში ბოლო დღე მაქვს და მერე ბოლო გამოცდები. თუმცა, სავარაუდოდ 2 საგნის გამო მომიწევს ერთი სემესტრი სიარული ( რომ მახსენდება რა უაზროდ შევირჩინე, სურვილი მიჩნდება ყველა სტუდენტს სათითაოდ ჩამოვუარო, შევანჯღრიო და ვუთხრა, რომ არავითარ შემთხვევაში, უხასიათობისგან უკიდურესად დამძიმების შემთხვევაშიც კი არ მისცენ თავს უფლება, რომ ამან სწავლაზე იმოქმედოს). მიუხედავად იმისა, რომ მთელი სემესტრი სიარულთან დაკავშირებით პრობლემები მქონდა, ახლა ყველაზე ნაკლებად ვნერვიულობ გამოცდების გამო. ვერ გავიგე რატომ, მაგრამ ისეთი დაიმედებული ვარ, რომ ექვსივე საგანს ავითვისებ უცებ, მაშინებს საკუთარი სიმშვიდე. შაბათიდან ჩავრთავ პანიკის სისტემას და დავიწყებ მეცადინეობას.

***

აქ უნდა დამეწერა რამდენიმე წინადადება პირად ამბებზე, მაგრამ ჯერ ვერ ვუყრი თავს და თან ზემოთხსენებული კომპლექსის  მოხსნის პირი არ მიჩანს. უბრალოდ, უნდა ვთქვა,რომ about me-ში ერთ-ერთი პუნქტი სერიოზულ ცვლილებებს მოითხოვს.

***

ბლოგს რაც შეეხება, ხანდახან ვხვდები, რომ ძალიან დამოკიდებული ვარ სხვების აზრზე. პირად ბლოგებს, ფაქტია, რომ ასე ვთქვათ, ცუდი იმიჯი აქვთ. დაღეჭილი თემაა სხვებისგან ამ ფრაზების მოსმენა: არავის აინტერესებს დღეს როგორ წახვედი საყიდლებზე, როგორ ალაგებ სახლს და ა.შ… მიუხედავად იმისა,რომ საერთოდ არ ვეთანხმები პირადული თემის ამოწყვეტის იდეას, თითქოს მეც ვიზიარებ ამ აზრს. ამიტომ, სანამ ზოგადსაკაცობრიო თემატიკაზე არ დავფიქრდები, ვცდილობ არ დავპოსტო. ამასობაში, რაც დრო გადის უფრო მეზარება, თან ირევა ჩემი და მკითხველის ინტერესები. აი ამ კონკრეტულ მომენტში, უფრო დროის არ ქონასთან მაქვს საქმე.

მოკლედ, მიუხედავად იმისა,რომ ბევრი დრო არ მაქვს და ტვინში ერთი კუნჭულიც არ მეგულება სულ სხვა რამით არ მოცული, გადავწყვიტე,რომ  ბლოგმა ნებისმიერ ფასად უნდა ისუნთქოს. ამას ბოლოჯერ ვამბობ და თუ არ შევასრულებ, ისე დავხურავ, ხელიც არ ამიკანკალდება იმიტომ, რომ ღირსი ვიქნები. არ ვიცი რა უნდათ ჩემგან მკითხველებს (თუ არის რამე ასეთი, კონკრეტული, მე მზად ვარ თქმის შემთხვევაში მივიღო და შევასრულო), მაგრამ მე ვიცი, რომ ჩემი ბლოგი ბევრს ნიშნავს ჩემთვის (კი არ ვიმჩნევ ხოლმე, მაგრამ ასეა) და იმსახურებს მეტ ყურადღებას.