იპოვე მეგობარი?

ამ პოსტს მართლაც რომ შესაფერისი სახელი ქვია. რამდენი ხანია არ დამიწერია ღმერთმა იცის. ეს იმიტომ რომ დრო არ მაქვს აი ვაფშე ვაფშე. ის წიგნი მაქვს წასაკითხი "გოგონა დრაკონის ტატუთი” და 150 გვერდამდე ვერ მივედი ჯერ იმიტომ რომ ვაფშე ვერაფერს ვერ ვასწრებ. დაიწყო სწავლა და დაიწყო: თავის ტკივილი, ცუდი ნიშნები, საყვედურები, გაუთავებელი ჩხუბი, პრობლემები, უძილობები, მეტროში ძილი, სამეცადინო, უკომპობა და მეგობრების საშინელი მონატრება… მერე მირეკავენ ან მწერენ და მეუბნებიან რომ უნამუსო ვარ და მეგობრობა არ ვიცი მაგრამ მართლა რომ არაფრისთვის არ მრჩება დრო? 

ამ პოსტში მარტო ამაზე არ ვილაპარაკებ მე საერთოდ დროზე მინდა ლაპარაკი. დედამიწა გადაიხარაო თუ რაცხა ჭირი და დროც ბევრად სწრაფად გადის ვიდრე გადიოდა.  აი ეს დღეც ისე მალე დაღამდა ვერაფერი ვერ მოვასწარი. საერთოდ კი რამდენი რაღაცის მოსწრება მინდა: ფილმების ყურება, ბევრი წიგნების წაკითხვა (სიაც კი შევადგინე), უფრო მეტი მეცადინეობა და უფრო მეტი გართობა მაგრამ დრო არაა ვაფშე.

რომ ამბობენ დრო ყველაფრის მკურნალიაო ტყუილი არ არის. ის ყველაზე დიდი ანტიდეპრესანტია რაც კი ოდესმე გამოუგონიათ. ხანდახან მიკვირს რომ თურმე მართლა რა დაუნდობელია და ცუდია დრო. მაგრამ რაღაც მომენტში ის ყველაზე კეთილიც არის ალბათ.  ის ყველაზე ადვილად გვავიწყებს ყველაფერს, ყველა მეგობარზე და ყველა ალკოჰოლურ სასმელზე სწრაფად. რომ ვაკვირდები იმ თემებზე რაზეც ოდესღაც ცუდად ვხდებოდი დღეს აღარ მანაღვლებს.

აი თქვენთვითონაც დააკვირდით. თუ ვინმე ახლობელი დაკარგეთ უბრალოდ ყველაფერი დამთავრდა ან უარესი გარდაიცვალა. ცრემლებს ვერ იკავებთ ზიხართ დღეები, კვირები, თვეები და გაუჩერებლივ ტირიხართ. იხსენებთ წარსულს და გრძნობთ როგორ გტკივათ გული, როგორ გეწვით ყელი ცრემლებისგან, როგორ გტკივათ მუცელი და ყველაზე მეტად სიკვდილი გინდათ. მაგრამ გადის დრო, გადის წლები და თქვენ ამაზე უკვე აღარ რეაგირებთ. აღარ გახსენდებათ თქვენი გარდაცვლილი საყვარელი ადამიანი, ძველ სიყვარულზე თუ მეგობარზე გეცინებათ ან თამამად შეგიძლიათ რაიმე ცუდი სახელი უწოდოთ.

გადის დრო და იცვლება ჩვენი შეხედულებები, იცვლება ჩვენი გემოვნება, იცვლება გარეგნობა(გუშინ ძველმა კლასელმა ძლივს მიცნო მითხრა ძაან შეცვლილი ხარო  ) ვიზრდებით, ვფიქრობთ სხვანაირად და ვაფასებთ სხვანაირად საზოგადოებას, მეგობრებს, ხალხს… მე მიყვარს ცნობილი ფრაზებით ლაპარაკი და ზუსტად აღარ მახსოვს ვინ თქვა მაგრამ ვიღაც ჩემზე გაცილებით ჭკვიანმა თქვა: "დრონი მეფობენ და არა მეფენიო”. დროის უკან დაბრუნება არ შეიძლება, არ შეიძლება მისი გაჩერება, არ შეიძლება რამის დაბრუნება, იმის რამაც ჩაიარა. ის აღარასდროს დაბრუნდება და დარჩება წარსულში. არ შეგვიძლია წინასწარ გავიგოთ რა მოხდება. გუშინ მე და ჩემი დაქალი წარსულს ვიხსენებდით. რა კარგი იყო ბავშვობა ერთად გატარებული დრო და ძველი მოგონებები.

ამის მიუხედავად დრო ისევ მიდის და არ გვინდობს. ის ჩვენი გულისთვის არ გაჩერდება. ამიტომ არ ღირს წარსულის ქექვა და ძველი რაღაცეების გახსენება. ცხოვრება გრძელდება როგორი აუტანელიც არ უნდა იყოს იგი და არ ჩერდება. არ ღირს არაფერზე დარდი და ტირილი. რაც იყო იყო ეს შენი ცხოვრებაა და ის გრძელდება. ის არ მთავრდება და კიდევ უამრავი რაღაც მოხდება. სახლში ჯდომით კი არაფერი არ გამოვა, კიდევ უამრავი კარგი ან თუნდაც ცუდი მოხდება. ჩვენ კი უნდა ვისწავლოთ ყველაფერს შევეგუოთ და გავუმკლავდეთ მას. რეალისტობა ცუდი არ არის მაგრამ უკეთესია ვარდისფერი სათვალეებით ვიაროთ და ვიყოთ იდიოტები (სამაგიეროდ ბედნიერები…)