იპოვე მეგობარი?

ღამის 5ის ნახევარია :დ კომპი ჭედავს და აღარ რეაგირებს. ნეტავ რისი ნიშანი უნდა იყოს? მე ვფიქრობ იმისი რომ უკვე გვიანია წადი გოგო მოცლილი ხარ? დაიძინე. მაგრამ არ შემეძლო არ დამეწერა ხელები ისე მეფხანებოდა :დ  მინდა წერილი დავწერო რომელსაც ალბათ ვერასდროს წაიკითხავს ადამიანი ვისაც ეს წერილი ეძღვნება. ალბათ აღარც სჭირდება უბრალოდ არ წაიკითხვას იმიტომ რომ სულ ფეხებზე ვკიდივარ მეც და ეს წერილიც :დ

გამარჯობა :დ როგორ ხარ? რავი პრინციპში როგორ იქნები ჩემს ხელში? ალბათ უკვე ვეღარ მიტან. მთელი ცხოვრებაა თავს გაბეზრებ :დ მთელი ცხოვრება რა დეკემბრიდან მარა მე ისევ იმ აზრზე ვარ რომ ეს ყველაფერი შენი ბრალია :დ ხო მე მიყვარს ჩემი კედები, ჩემი დაფხრეწილი და იღბლიანი კედები რომელიც უკვე წელიწად ნახევარი მაინც იქნება რაც მაქვს. მიყვარს! და სულ არ მაინტერესებდა ვიღაც ბიჭის მოსაზრება მასზე. არც შენი ძმაკაცის რომელსაც ენა ჰქონდა გახვრეტილი და ახლა შენზე გაცილებით უკეთ ვიცნობ მას. შენ საერთოდ გიცნობ კი? ხშირად მებადება ეგ კითხვა რომ მოგიხსენიო თუ არა ისე როგორც ნაცნობი. მაგრამ არცერთ ნაცნობზე არ მექნება მაგდენი ნაფიქრი რამდენსაც შენზე ვფიქრობ. დარწმუნებული ვარ არცერთზე არ მიფიქრია, მიოცნებია და მიფანტაზიორია ამდენი. შენ თუ არა სხვებმა ხომ მაინც იციან რამხელა ფანტაზიის უნარი მაქვს. ბოლოს ლუდის ფესტივალზე მოგკარი თვალი ცხვირზე რაღაც გეკრო და სკეიტი გეჭირა. ყოველთვის ვეჭვობდი რო სკეიტი გქონდა (ქალური ინტუიცია ჰეჰ :დ). მაგ დღეს რომ მიყურებდი და მაკვირდებოდი მივხვდი მაგრამ ისე სწრაფად ჩამიარე გვერდით როდესაც წახვედი მაშინ გავიაზრე რომ ეს შენ იყავი. მაგ დღეს საშინლად გამოვტყვერი და სახლში ძლივს მიმიტანეს, არ ვიცი ეს შენი ბრალია თუ არა მაგრამ მაინც. მეგონა სამუდამოდ დაგივიწყე და აღარ შემახსენებდი საერთოდ თავს. მაგრამ დღეს დილით როდესაც მეგობარმა შენი facebook მანახა ვერ აღგიწერ რა დამემართა. თითქოს გამეხარდა მაგრამ ამ დროს დამიჯერე ჩემზე უბედური არავინ ყოფილა. მთელი დღეა დეპრესიაში ვარ ასე რომ ვთქვათ. მიჭირავს არაქისის კარაქი და ვანადგურებ თან ვგრძნობ რომ ტირილი მინდა მაგრამ უკვე ცრემლებიც აღარ მომდის. ის დღე არ დამავიწყდება არასდროს რომ გავიგე ვეღარ გნახავდი და მთელი დღე როგორ ვტიროდი. გაკვეთილზე ვიჯექი და ცრემლები ჩამომდიოდა მერე კი თვალები მისივდებოდა. ირაკლის რო ჩავეხუტე ისე ვიქვითინე როგორც არასდროს. არასდროს დამავიწყდება ირაკლის რეაქცია მეგონა გაიცინებდა, დამცინებდა მაგრამ მეხუტებოდა ძალიან თბილად და მეკითხებოდა რამე შემიძლია რომ გავაკეთოო? ეჰ როგორ მიყვარს ირაკლი შენ არ იცი. რა კარგი ადამიანია ირაკლი უბრალოდ ხანდახან ჭედავს ხოლმე. თუმცა მე რას გეუბნები შენც კარგად იცი ირაკლი. მისი წყალობით გაგიცანი ასე რომ ვთქვათ, მაგრამ ამ გაცნობას არანაირი აზრი არ ჰქონია. ეს დღე იყო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე, ყველაზე ბედნიერი. როგორ დავივიწყო შენი ხმა, შენი მუსიკა, შენი ლაპარაკის მანერა. რომ მეალაპარაკებოდი და შენი ჩლიფინის გამო ნახევარი არც კი მესმოდა მაგრამ ისეთი ბედნიერი ვიყავი რომ გეთქვა მტკვარში გადახტიო ალბათ მაგასაც შეგისრულებდი. დღემდე არ ვიცი რამ შემაყვარა შენი თავი. შენ ხომ მე არაფრით მჯობიხარ. ერთი დაბალი, მსუქანი და ღიპიანი, იროკეზიანი მახინჯი ხარ, მაგრამ შენი მზერა????? მმმმმმ ეს მზერა მაგიჟებს მე. უცნაური გამოხედვა რომელიც არასდროს ვიცოდი რას ნიშნავდა. შენი კურნოსა და აპრეხილი ცხვირი. შენი დიდი ტუჩები და ღიმილი. რა საყვარლად იღიმოდი, იშვიათად მაგრამ ამ დროს მინდოდა ჩამეყლაპე. თვალსა და ლოყას შუა შენი შრამიც კი მახსოვს. შენი თლიფინა ლაპარაკი. მალე ნევროზი დამემართება და იცოდე დამნაშავე შენ იქნები. როგორ მიყვარდა შენი ყურება, შენთან ახლოს ყოფნა. ყველაფერი შენს თავს მახსენებს. ყველა მეტალისტში შენს თავს ვხედავ, ყველა ენა გახვრეტილი ნახალოვკელი მგონია რომ შენ ხარ. დასანანია რომ შენც ისე არ გიყვარვარ როგორც მე. ალბათ შენ შეგიძლია ყველაფერი ფეხებზე დაიკიდო ჩემგან განსხვავებით. მე არავისთან ყოფნა არ მინდა იმიტომ რომ სულ შენ მახსენდები როდესაც მარტო ვარ. არ ვიცი ამ ფიქრებს ოდესმე ბოლო თუ მოეღება. მხოლოდ ის ვიცი რომ ბედი ვერცერთს ვერ გვიტანს. გასაოცარია ის რომ სადაც არ უნდა წავიდე ყველგან შენ მეფეთები როგორც არ უნდა მინდოდეს შენი დავიწყება. შენ კი მუდამ მე გხვდები ყველგან. ალბათ ფიქრობ როდის დაგანებებს ეს იდიოტი გოგო თავს, არადა იდიოტი სულაც არ ვარ. მაგრამ ის რასაც შენთან ვაკეთებ არასდროს არავისთან მიქნია. სიყვარული ადამიანებს სიამაყეს ავიწყებს. მე კი არ ვარ ამაყი და ალბათ ამიტომ მთლად მიწასთან გამასწორა. დღემდე არ ვიცი რამ გამაგიჟა ასე ძალიან და რატომ. ამის ახსნა ჩემთვის ყველაზე ძნელია. არ ვიცი რამდენ ხანს იქნება ჩემში მოგონებები შენზე. მოგონებები და ოცნებები არა გიორგი კოპალეიშვილზე არამედ metal pain-ზე. შენ ჩემი სახელი უფრო გიხდება შენ ჩემი ტკივილი ხარ "საუკუნის ტკივილი” ხშირად ასეც გეძახი ხოლმე. გიორგი ამ ქვეყანაზე ძალიან, ძალიან ბევრია metal pain კი მხოლოდ ერთი, თან ისიც მხოლო ჩემთვის…