იპოვე მეგობარი?

მე აივ ინფიცირებული ვარ, შენ არა. 
ჩვენს შორის განსხვავება მხოლოდ ესაა.

ხდება ისე, რომ ხშირად ინფიცირება არ ხდება სქესობრივი გზით და ძალიან საწყენია როდესაც ადამიანი არაფრისთვის ისჯება და ასეთი ადამიანები ბევრნი არიან, სწორედ ასეთ ხალხზე შემტკივა გული და არა იმათზე ვინებიც თავს არ იცავენ. ფსიქოლოგიურად ისე ვართ ყველანი მიკერებული შიშს მათ მიმართ, რომ ისედაც დაჩაგრული ადამიანები უფრო იჩაგრებიან. აღმოვაჩინე რომ ინფიცირებულები იმაზე ბევრჯერ მეტია ვიდრე მეგონა და ნუ იფიქრებთ რომ ეს მხოლოდ ერთი ან ორის ხვედრია. 
ვაღიარებ მეც მეშინია მათი, რადგან ვიცი რომ მათთან 10 მეტრის რადიუსშიც თუ აღმოვჩნდი ხალხს ჩემი შეეშინდება. 
ამიტომაც: 
ისინი არასდროს არ ამბობენ ამას, ისინი სულ დამწუხრებულები არიან, სულ ოცნებობენ და რაც მთავარია ჩვენგან ელემენტარულს მოითხოვენ. 
ისინი გვიყვარდება, მაგრამ არ ვიცით. 
მათთან ვმეგობრობთ, მაგრამ არ ვიცით. 
მათ ვხვდებით ხშირად, მაგრამ არ ვიცით. 
და როცა ვიგებთ ეს დიდ გამყოფ ზღვრად იქცევა ხოლმე, არადა შეიძლება მთელი 10 წლის მეგობრებიც ვიყოთ. 
მათი ტკივილი მაშინ ხდება ჩვენი როდესაც უკვე ძალიან ახლონი ხდებიან ჩვენთვის, ხოლო ჩვენ ხელს ვკრავთ, რადგან პლატონური სიყვარული ეს მხოლოდ ერთი დიდი სისულელეა და რატომღაც ის რომ ასეთ ადამიანთან ახლოს ვართ ჩვენს სიამაყეზეც მოქმედებს. 
ეს კიდევ ერთი სასიკვდილო დარტყმაა მათთვის.

ნუთუ ასეთები ვართ ?

მე მინდა რომ გვყავდეს ასეთი მეგობრები, მინდა რომ თავი შევიკავოთ მათი დაცინვისაგან და გარიყვისგან, მინდა რომ ადამიანური ადამიანები ვიყოთ.