იპოვე მეგობარი?

ამ ყველაფრის შემდეგ არ შემიძლია დავჯდე კომპიუტერთან. მთელი დღე დებილივით ან ტელევიზორს უნდა ვუყურო ან ინგლისურის სულელური ტესტები ვწერო. მხოლოდ უნიში ვგრძნობ თავს კარგად და მხოლოდ მაშინ, როდესაც სამართლის ლექციაა. 
მიყვარს ჩემი ფაკულტეტი <3 
მამაჩემმა გადაწყვიტა რომ მე კომპიუტერს არ ვიყენებ დანიშნულებისამებრ და გამოიტანა დასკვნა: 
დღეში 2-3 საათი საკმარისია. 
სირცხვილია !!!!! 
თითქმის 20 წლის ვარ და კიდევ მამაჩემი მაკონტროლებს, კონტროლს არაფერს არ ვერჩი თუ ეს საჭირო იქნება, მაგრამ მე ბებერი ვარ თუ ჩვილი ბავშვი ზუსტად 11-12 ზე დავიძინო ? 
ან კომპიუტერთან დიდხანს არ ვიჯდე. 
ან მეგობრებთან ურთიერთობა შევწვიტო, რადგან ისინი ხელს მიშლიან სწავლაში. 
სირცხვილია !!!!! 
რომელიმე თქვენგანს ასეთ რამეს გაიძულებენ ? 
მუქარა: ინტერნეტს გაგითიშავ !! 
არადა მე ვიხდი :) 
მაინც მამაჩემია და დიდი პატივისცემისდა მისდამი ვითმენ, ვითმენ რადგან ბიბლიაში წერია რომ მშობლებს უნდა ვცე პატივი. 
ხოდა ვცემ. 
მაგრამ ვიჩაგრები ამის გამო. 
არ შემიძლია მეგობარს ველაპარაკო სკაიპში და ჯგუფელებთან ერთად რაიმე ონლაინ თამაში ვითამაშო, რადგან ის თვლის რომ ეს დროის უაზრო ფლანგვაა. 
სულ მელაპარაკება ისეთ თემებზე, რომლებიც არ მაინტერესებს და რაც მე მაინტერესებს მისთვის სულერთია. 
ანუ მე ვარ ის რაც მას უნდა რომ ვიყო. 
თქმას აზრი არ აქვს, მაინც იგივე შედეგამდე მივდივარ. 
წასასვლელიც არსად მაქვს რომ მარტოდ გადავიდე საცხოვრებლად. 
ეს პრობლემა დიდი ხანია არის ჩემს ოჯახში, მამაჩემის აზრით ეს იდეალური აღზრდაა ბავშვის. 
20 წლის ბავშვებს იცნობთ ? 
აგერ ვარ :) 
თქვენ რას ფიქრობთ ? 
აუცილებლად: 
უნდა ვისწავლო TOEFL იდან, არადა უფრო ადვილად ვსწავლობ ინტერნეტში. 
უნდა მოვიძიო მასალები წიგნებიდან, არადა რა ადვილია ინტერნეტში პოვნა. 
უნდა ვირბინო ყოველ დილით რომ სპორტული ვიყო. 
ისეთ წვრილმანებზე მეჩხუბება რომ სიბრაზისგან ლამის ყველაფერი დავლეწო.

ძნელია. 
მართლაც ძალიან ძნელია

ბევრჯერ ვიჩხუბეთ, მაგრამ არაფერი. ბევრი რამე ცხოვრებაში ცუდად იმიტომ დამთავრდა, რომ მისი სურვილების საწინააღმდეგოდ მივდიოდი, მაგრამ აღმოჩნდა რომ ამით არაფერი მოვიგე. 
ხოდა მივხვდი. 
მოვა დრო და ამ ყველაფერზე გამეცინება. 
შეიძლება მომავალში მამაჩემთან მართლაც გახსნილი ურთიერთობა მქონდეს. 
ამიტომაც ვითმენ, ვითმენ და თავაზიანი ვარ. 
კიდევ ბევრს ვნერვიულობ, ბევრს, ბევრს და როცა ვნერვიულობ მაშინ ქმედითუუნარო ვხდები, როცა ქმედითუუნარო ვარ მაშინ ბევრ დროს ვკარგავ, რომელიც უფრო საჭირო რამეში უნდა გამომეყენებინა.

მე ნამდვილად არ მაქვს პრეტენზია კომპიუტერზე ან თუნდაც 11 ზე დაძინებაზე. უბრალოდ იმას ვერ ვეგუები რომ ასეთ რამეებს კიდევ მკადრებს ამხელა კაცს ან ჩემს თავს ვერ ვიტან იმის გამო, რომ არ შემიძლია რაიმე შევცვალო. 
ნამდვილად არ შემიძლია.