იპოვე მეგობარი?

როგორ ხართ ხალხო? მომენატრეთ! ეს ზაფხული როგორც ყველა ისეთივე საშინელი და საზიზღარი იყო. გადავწყვიტე ეს თქვენც მოგიყვეთ ასე თუ ისე. 26 ივლისს წავედი გურჯაანის რაიონში სოფელ კარდენახში. 12 დღე ვიყავი სულ მარტო ბებიაჩემის და პაპაჩემის გარემოცვაში. მართალია ორივე ძალიან მიყვარს მაგრამ მთელი დღეები მარტოობაში ყოფნა არც ისე ადვილია.  ყოველი დღე იწყებოდა მარტოობით და ასევე მთავრდებოდა. ჩემი დილა რატომღაც 10 საათზე იწყებოდა. ამ დროს ბებიაჩემი რატომღაც მაღვიძებდა  ჩემი დილა იწყებოდა ბრუნოს და ლუსმარიას საცოდაობით სერიალ ცოდვილში. შემდეგ მას მოსდევდა გაუბედურებული მაქსიმილიანო და დიანა სერიალი მიმწყვდეულიდან. შემდეგ როგორც წესი ვჭამდი. შემდეგ თუ არ მეზარებოდა წიგნს ვკითხულობდი. მაგრამ 300 გვერდს ვერ გავცდი იმიტომ რომ მეზარებოდა (მალე დავით კოპერფილდი მაგინებს :დ) შემდეგ დღიურში ვწერდი ან ვხატავდი. მერე ისევ ტელესთან ვიყავი განმეორებით გადიოდა ხოლმე გადაცემები. მერე სერიალი "ავრორა” იწყებოდა. ეს იყო სერიალი რომლის თავს და ბოლოს ვერ გაარკვევდი. ვიღაც ქალი 20 წელი გაყინეს მერე თავის შეყვარებულის შვილი შეუყვარდა თუ რაღაც ესეთი და ა.შ. მერე ალბათ ვჭამდი ხოლმე. საღამოს ამერიკულ ვიდეოებს ვუყურებდი. შემდეგ "ახალგაზრდა ქვრივი” იყო. ეს შედარებით კარგი იყო ხოლმე ვიღაც ხალხს ხოცავდა. :დ საღამოთიც რაიმეს ვუყურებდი ან ვჭამდი. 11 საათისთვის ბებიაჩემი უკვე თვალებს ჭუტავდა :დ მე კი ვთხოვდი რომ 12ამდე მაინც დავრჩენილიყავით და 12ისთვის ვიძინებდით. ჩემი იდიოტი მობილური ათასში ერთხელ იჭერდა ამიტომ ვერც ვმესიჯობდი. ასეთი შესანიშნავი განრიგი მქონდა. შემდეგ თბილისსა შინა დავბრუნდი. სადღაც 6 დღე ვიყავი მერე კი დედაჩემი აწუწუნდა სოფელში მინდაო და ისევ კახეთსი წავედით. პლუსი ის იყო რომ დედაჩემი და ჩემი ძმაკაცი ნიკაც მოდიოდნენ. ჩასვლისას განრიგი ცოტათი შეიცვალა. მე და ნიკა ვიღვიძებდით მაშინ როდესაც გვინდოდა. მაგრამ 3 ჯერადი კვებით ცოტა არ იყოს გავსუქდი :დ  მერე კარტს ვთამაშობდით დედაჩემთან ერთად. ძირითად დროს ლაპარაკში ვატარებდით. ამ დროის განმავლობაში იმდენი "სიბრძნე” მოვისმინე ნიკასგან რომ თავის მოკვლაზეც დავფიქრდი. დავფიქრდი იმაზე თუ რა თაობა მოდის და რა კარგად გვაქვს ყველას საქმე. საღამოს გავდიოდით გარეთ. პირველი რამდენიმე დღე რატომღაც ჩემი უბნელი ბავშვები ქვებს (უფრო სწორად ლოდებს ) გვესროდნენ. :დ შემდეგ ჩემი ერთი დიდი მეგობარი გიორგი ვნახეთ. იმას დავყავდით ხოლმე აქეთ-იქით. ვყავდით იოსებ ნონეშვილის სახლმუზეომში. მაგრამ დაკეტილი იყო ამიტომ გადავძვერით და ეზოში ვსვავდით (ჰეჰ) :დ ღამე კი თუ რამე გადიოდა ტელეში მე და ნიკა 5 ამდე ვრჩებოდით ხოლმე და ვუყურებდით. ბოლო დღეებში ერთი ბიჭიც ავიკიდეთ, რომელსაც პირობითი ქონდა პლანისთვის და ქურდი იყო. ის რო პირს აღებდა სიკვდილს ვნატრობდი ხოლმე :დ ასეთ პირობებში კიდევ ერთი 12 დღე გავატარე. როგორც იქნა ჩამოვაღწიე და ამ ამბავს გიყვებით. ხელები მექავებოდა ისე მინდოდა ბლოგზე წერა. უამრავი იდეა მაქვს და არ მოგაწყენთ.