6:54 AM ვიყავი, ვარ და ვიქნები | |
 ამ ფიქრებში ვიყავი და ჩავედით კიდეც ქუთაისში. ჩემი მეზობლები ეზოში იყვნენ, ე.წ. სკამეიკაზე ისხდნენ და ჩვეულებრივ რაღაცაზე ჭორაობდნენ. მივესალმე, მოვიკითხეთ ერთმანეთი და სახლში ავედი, ერთი სული მქონდა როდის დავწვებოდი, მაგრამ დაწოლა ვინ გაცადაი ჩემმა მშობლებმა წინ დამისვეს და მითხრეს: შენ უკვე 15 წლის ხარ, პატარა ასაკი არ არის, ამიტომ თავის დაცვა უნდა შეძლოო. – კი მაგრამ რას მთავაზობთი – რას და შენი ძმა რომ დადის კარატეზე, იქ გოგონების ჯგუფიცაა, მათ შორის ახალბედებიც არიან და რამდენიმე თვე იქ უნდა იარო. – რააი – არ მეგონა, რომ კარატეზე შესვლას შემომთავაზებდნენ. – რა და, რაც გაიგონე. დღეს დაისვენე და ხვალიდან კი უნდა დაიწყო სიარული. – კი, მაგრამ... – არავითარი მაგრამ. – უკვე მკაცრად მითხრეს და წავიდნენ. აუუ... ესღა მაკლდა რა... თუმცა რომ დაუფიქრდე რაღაც ,,პლიუსი" ამასაც აქვს – ჩხუბი მეცოდინება ეჰ... სჯობია დავიძინო, დავისვენო და ხვალისთვის მოემზადო. დავწექი. მართლა ძალიან მეძინებოდა, მაგრამ ჩემდა გასაოცრად ვერ დავიძინე, ამიტომ ისევ ფიქრი დავიწყე. ხვალ რომ მივალ იქ დამხვდებიან სხვა ,,კარატისტები". ნეტავ, როგორი მეგობრები მეყოლება, ან საერთოდ მეყოლება კიი! მერე მასწავლებელზეც დავიწყე ფიქრი, ალბათ ვინე მოხუცი და გამოცდილი მასწავლებელი მეყოლება. როგორც იქნა დამეძინა და დილამდე მეძინა. ათ საათზე კარატის პირველ გაკვეთილზე უნდა მივსულიყავი. ცხრაზე ავდექი, მოვემზადე და სხვა რა გზა მქონდაი წავედი... მივედი... გოგონები გაშტერებულები მომჩერებოდნენ, თითქოს მოჩვენება დაინახეს, მერე ერთ–ერთმა უხეში ხმით მკითხა: – შენ ახალი ხარი – დიახ. – ცოტა არ იყოს შეშინებულმა ვუპასუხე. – აი ეს ჩაიცვი, მალე ნიკაც მოვა და გაკვეთილს დავიწყებთ. – თან ფორმა გამომიწოდა. ნიკას გაგონებამ ,,ჩემი ნიკა" გამახსენა. კარგი რა ანი, რა ,,შენი" ნიკაი მოეშვი იმ ბიჭზე ფიქრს, მან ,,დაგიკიდა" და მორჩა. ფორმა მოვირგე (ცოტა დიდი მქონდა) და დარბაზში შევედი. გოგონები ვარჯიშობდნენ, რაღაც უცნაურ ილეთებს აკეთებდნენ და ერთმანეთს ეჩხუბებოდნენ. აუუუ... ჯანდაბა რა, ეს რა შარში გავყავი თავი, რა მინდოდა აქი თუმცა გავყავი რაი – გამაყოფინეს, ოოო... ვიდექი და ველოდებოდი ვინმე ყურადღებას თუ მომაქცევდა, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, ყველა ისე იქცეოდა თითქოს უჩინარი ვყოფილიყავი. ამ დროს დარბაზში ვიღაც ,,ბარბი" შემოვიდა, კარატისტების თეთრი, უგემოვნო ფორმა კი არ ეცვა, ვარდისფერი, სხვადასხვა აქსესუარებით გაფორმებული ფორმა. კინაღამ მოვკვდი, ძლივს შევიკავე თავი, რომ არ გამცინებოდა. – ნიკუშა არ მოსულაი – ამაყად მკითხა. – არ ვიცი, მე ახალი ვარ და ვინ ნიკუშაი მასწავლებელზე ამბობი – ხო, ის ჩემთვის ნიკუშაა, მე მისი შეყვარებული ვარ. – კარგი რა, ეგ შენ გიყვარს, თორემ აბა მას ჰკითხე. – თქვა რომელიღაც კარატისტმა გოგონამ. – შენ არავინ გეკითხება ამიტომ ,,მოკეტე" მივხვდი ეს გოგო ამ ჯგუფში ნამდვილი ,,ყოჩი" იყო, ალბათ ვინმე ცნობილის შვილია და მაგიტომ. – მე წავალ ნიკუშას ვნახავ. – და ოთახისაკენ გაეშურა. – ჯერ არ მოსულა. – უთხრა ისევ იმ გოგომ. – მე თვითონ ვნახავ მოვიდა თუ არა. – და ამაყად შეაღო ოთახის კარები. მე არ ვიცი იმ ოთახოს მიღმა ვინ არ რა იმალება, ალბათ ეს იმ ,,ნიკუშას" ოთახია. და ახლა დავფიქრდი: ეს გოგო დაახლოებით ჩემი ასაკის იქნება, თან მისი შეყვარებული თუ ჩემი მასწავლებელიაი გამოდის, რომ არც ისეთი მოხუცი იქნება, როგორიც მეგონა. ამ დროს ოთახიდან ის გოგო გამოვიდა – მართლა არ ყოფილა, ნეტა როდის მოვაი – და მოწყენილმა საათს შეხედა. – შენებურად თუ გააგრძელებ თავის მობეზრებას შეიძლება საერთოდ აღარ მოიდეს. – გითხარი ,,მოკეტე"– მეთქი. – ისე იყვირა მეც კი შემეშინდა. ამ ყველაფრიდან ასეთი დასკვნა გამოვიტანე: ე.?. ჩემი მასწავლებელი არის 20 წლამდე ბიჭი, რომელსაც გადაკიდებული ჰყავს ,,ბარბი", მას უყვარს, მაგრამ მასწავლებელს არა... ოოო... ეს უფრო სასიყვარულო კლუბია, ვიდრე კარატის. ამ დროს ვიღაცამ იყვირა: მოდის, მოდის, ნიკა მოდის. – მოდისი – იყვირა ,,ბარბიმ" – ხო, ახლა დავინახე. – თქვა – ძალიანაც კარგი, შემოვა თუ არა მაგრად ჩავეხუტები. ეს ,,ბარბი" ნამდვილი სულელია რა... დაახლოებით 2 წუთი გავიდა, კიმაგრამ აღა მოვაი უკან მვტრიალდი და ფიქრი დავიწყე... ამ დროს ნაცნობი ხმა მომესმა: ,,გამარჯობა გოგონებო", მივტრიალდი და თვალებს არ დავუჯერე, ეს ის იყო, ის – ,,ჩემი" ნიკა. – ნიკააი – ხმამაღლა და ეიფორიაში მყოფმა დავიყვირე და მისკენ გავიქეცი. – ანი. – მასაც ეტყობოდა, რომ ჩემი დანახვა გაუხარდა და გულში ჩამიკრა. მინდოდა ეს წამები დიდხანს გაგრძელებულიყო, მაგრამ... – ეს ვინ არის ნიკუშაი იცნობი – სასოწარკვეთილმა ჰკითხა ,,ბარბიმ". – ეს ჩემი მეგობარია. – და ხელი გამიშვა. მერე მე მომიბრუნდა: – შენ აქ რა გინდა, ან ფორმა რატომ გაცვიაი – მგონი უნდა ხვდებოდე. – მხიარულად ვუპასუხე. – აჰა... გასაგებია. კეთილი იყოს შენი მობრძანება. – მადლობა. იცი რა ნიკა, მგონი ბევრი გვაქვს სალაპარაკო. – მართალი ხარ, გაკვეთილი რომ დამთარვრდება ვილაპარაკოთ. – რააი სახლში არ წამიყვანი – ,,ბარბი" გამოძვრა. – არა ნინი, როდის წამიყვანიხარი არ მცალია. – მაგასთან სალაპარაკოდ კი გცალია ხოი – გაბრაზებულმა ჩემკენ თითი გამოიშვირა. – ,,ამას", როგორც შენ უწოდე სახელი აქვს. – მესიამოვნა რომ დამიცვა. – გული ძალიან მატკინე, მე წავედი, აღარ დამირეკო. –ტირილი უნდოდა, მაგრამ ცრემლები ვეღარ ,,გადმოიგდო" თვალებიდან. – როდის დამირეკავსი – თქვა გაოცებულმა ნიკამ. და ის ნინი წავიდა. – კარგით გაკვეთილი დავიწყოთ – როგორც გვეტყვით ნიკა მასწავლებელო. – ღიმილით ვუთხარი. – ო, შენ რა ხარ... და ძველებურად ვიცინოდით. (ძალიან მომენატრა ის დრო) გაკვეთილი დამთავრდა. – გამოიცვალე და ვილაპარაკოთ. – მითხრა ნიკამ. – ძალიან კარგი. – სერიოზული სახით ვუთხარი. როდესაც გამოვედი დანარჩენები უკვე წასულიყვნენ. – აბა როგორ ხარ ანიი | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |
